As bibliotecas máis fermosas do mundo

PARA OS MÁIS GRANDES



Cómo animar á  ler  a  nenos e nenas  de Primaria
     

Moitas veces  atopámonos  con alumnos e alumnas  que non lles gusta ler e  todolos pais e nais se preguntan como poden  axudalos . A continuación podedes ler  un artigo moi interesante que  se atopa na web  solohijos.com, con recomendación sinxelas  e que pode  dar  ideas .

"Leer es una actividad fundamental para adquirir conocimientos. Los niños que leen bien obtienen mayores éxitos y mejores calificaciones en los estudios. Todos los maestros y profesores coincidimos en que tener el hábito de leer es una condición necesaria para aprender con más facilidad. En las aulas nos encontramos con dos grupos de alumnos: aquellos que leen bien y les gusta leer y los que tienen dificultades para leer, no les gusta y, por lo tanto, leen muy poco o incluso nunca. Los padres de estos alumnos reacios a leer acostumbran a pedir ayuda: ¿Qué puedo hacer para que mi hijo lea más? Como muy bien dice Ángeles Caso en su artículo “Lectores del siglo XXI”, no es fácil dar soluciones eficaces, a pesar de los años de experiencia de muchos profesionales, y mucho menos soluciones de las que pedimos los padres: que tengan éxito inmediato y que exijan poco tiempo y poco esfuerzo.
Como podéis comprender, nadie os puede proporcionar un remedio de estas características, entre otras cosas, porque en educación no existen remedios milagrosos cual elixir de curandero. Pero sí ha habido estudiosos de la lectura que se han dedicado a observar el proceso lector de los chicos y chicas y a reflexionar sobre este comportamiento para saber qué pasa en los buenos lectores y qué sucede en los que leen poco.
¿Por qué no leen nuestros hijos? 
A menudo se oye que la causa principal por la que no leen los jóvenes de hoy en día es la televisión. Puede ser que este cine casero no ayude a promocionar la lectura, ya que es más pasivo que el libro, exige menos esfuerzo mental, es más atractivo para los pequeños, etc. No vamos a insistir aquí sobre los problemas que presenta este dispositivo para la lectura y el estudio, pero yo quiero apuntar dos reflexiones: Primero que ya Rousseau, en el siglo XVIII, calificaba la lectura como “el azote de la juventud“, lo que indica que, cuando no había televisión, leer también era una actividad poco atractiva para muchos jóvenes.
En segundo lugar que, a pesar de que siempre se dice que se lee poco, nunca se ha leído tanto como en estos momentos y, a veces, la televisión, aunque parezca mentira, usada racionalmente, puede ayudar a leer. Así, es frecuente que las series televisivas de más audiencia disparen la venta de los libros en los que se basa. Los seres humanos, y por lo tanto los jóvenes y los niños, cuando practicamos una actividad lo hacemos, entre otras, por dos razones: porque la vemos hacer a otros -imitación- y porque tenemos facilidad para realizarla. Como bien ha estudiado el psicólogo Bandura, la imitación de un buen modelo es una de las principales formas de aprendizaje humano. Por eso, cuando hablas con una persona que ha leído desde niño, normalmente dice que su padre, su madre, un abuelo… era un gran lector que, con su ejemplo y cariño, le enseñó a amar la lectura. El niño que no tiene un buen modelo tiene menos probabilidades de ser un entusiasta de la lectura. De la misma manera el que tiene dificultades para entender el lenguaje escrito -porque no tiene buena velocidad lectora, se equivoca al leer, no entiende lo que lee, etc.- tiene menos posibilidades de ser un buen lector. En mis largos años de experiencia nunca he visto a ningún niño que, no siendo un buen lector y leyendo con gran esfuerzo, le guste y quiera leer.

¿Qué podemos hacer para que lean?
Que nos vean leer. El ejemplo es, en educación, el argumento más convincente porque posibilita la imitación, animando al niño o la niña a hacer aquello que hace una persona que tiene prestigio para ella como es su padre o su madre. Además, si yo no leo, ¿cómo voy a decir a mi hijo que leer es muy divertido? ¡Si no me ve leer nunca! Como no es tonto me preguntará: “¿A tí no te gusta divertirte?” O pensará: “Dice eso para que lea, pero no es verdad, leer es aburridísimo”. Y no leerá. 

-Leerle nosotros. Es una práctica fundamental, tal vez la más importante y eficaz. Sobretodo, con los niños que tienen dificultades para leer y les cuesta gran esfuerzo hacerlo, con repeticiones de palabras o de sílabas, sustituyendo unas letras por otras, que les impide entender el mensaje y comunicarse con el libro. Leer así es aburridísimo. Es como leer en un idioma que no comprendes, y no hay persona humana que pueda leer más de dos minutos en un lenguaje que no entiende. Pero al leerles nosotros, comprenden el mensaje, por lo que disfrutan con lo que oyen, están atentos y se dan cuenta de que en aquellas páginas hay historias divertidas que valen la pena. La lectura constante, gratis, como un regalo, sin pedir nada a cambio y con amor del adulto siempre despierta el interés y las ganas de leer a medio y largo plazo. Contarles cuentos e historias. Es otra actividad que encanta a los niños de estas edades, aumenta el vocabulario y desarrolla la imaginación además de incrementar los lazos afectivos entre padres e hijos. Contar cuentos no es fácil y a veces nos sentimos un poco torpes, pero se puede aprender con un poco de esfuerzo. Hay estupendos libros que dan muy buenas ideas y tienen cuentos tanto tradicionales como modernos…. 

-Leer con ellos. Cuando el tutor/a nos dice que a nuestro hijo le cuesta leer y debe “practicar” en casa, no lo hará si lo dejamos solo ante el libro en su habitación. En estos momentos necesita nuestra ayuda y nuestro apoyo para que ejercite durante 10 minutos cada día. Leer con ellos supone, por ejemplo, repartirnos la página, llegando a un pacto: “Yo leo el primer párrafo y tú el segundo, ¿vale?”. Leer con ellos requiere que nuestra actitud sea positiva, nunca crítica con sus errores, porque él se ha de sentir cómodo y, lo más importante, con ganas de leer al día siguiente otra vez. Si tiene dificultades para descifrar una palabra se le dice entera sin más, sin esperar a que él haga un gran esfuerzo de análisis que lo agote. Cuando lea una palabra por otra, por ejemplo, “camino” por “camión”, se le puede decir: “Es verdad, podría decir camino porque empieza igual y se parecen mucho, pero dice camión”, porque es importante justificar siempre sus errores que nunca son voluntarios. Y por último, una regla de oro: siempre un poco menos. Es mucho mejor hacer dos sesiones de cinco minutos que una de quince. 

-Suscribirlos a revistas infantiles y juveniles. Pocas personas hay que al llegar a casa y pasar ante el buzón, no miren a ver si tienen algo para ellos. Recibir correspondencia a nombre de uno es agradable. Los niños lo ven y sienten un poquito de envidia de que las cartas sean siempre para sus mayores. Por eso, suscribirlos tanto en centros comerciales que les manden libretos de publicidad a su nombre, como a revistas como “Leo, leo”, que mensualmente les mandan un libro a su nombre les hace bastante ilusión y les anima a leer. 

-Explicarles algún pasaje que nos parezca adecuado del libro que estamos leyendo nosotros. Animar a la lectura es mover la voluntad del niño hacia una actividad que se supone placentera y agradable. Por eso comunicarles y hacerles partícipes de nuestras satisfacciones es demostrarle que leer es divertido y apasionante. 

-Respetar sus derechos como lector. Daniel Pennac, en su libro Como una novela, expone los diez derechos del lector, entre los que destacaría en estas edades el derecho a leer lo que le guste (aunque no sea de gran calidad literaria), el derecho a no terminar un libro (¿tú acabas una novela que te aburre?), el derecho a saltarse páginas, a leer en voz alta y a callarnos (¿a tí te gusta que te pregunten qué has entendido del libro que estás leyendo?). 

-Acompañarlos a las librerías a ver libros. Afortunadamente, cada vez hay más libros atractivos para los niños y más librerías especializadas para ellos o con secciones de literatura infantil y juvenil. Siempre respetando sus derechos conviene llevarlos de vez en cuando a ver libros, aunque no siempre compren. Tienen, como nosotros, el derecho a no comprar y nosotros la obligación de respetarlo. Pero es muy bueno que miren y desarrollen su curiosidad. 

-Animarlos a escribir. Siempre que escribimos, necesariamente leemos. Por eso los niños que tienen dificultades para leer, si escriben a sus amigos en verano, confeccionan notas, hacen rótulos en su habitación, etc., están leyendo y desarrollando su capacidad para leer más deprisa y con menos esfuerzo.

-Mover la voluntad de tu hijo hacia la lectura requiere, como todo en educación, que estas técnicas y otras que tú te puedes inventar, las apliques con sentido común y con amor. Sentido común para elegir el momento más adecuado para llevarlas a cabo, respetando sus derechos como lector, y amor para comprender sus intereses, y solidarizarse con sus dificultades."








KAMISHIBAI
http://www.sieteleguas.es/images/content/kam-gal-04.jpghttp://www.sieteleguas.es/images/content/kam-gal-03.jpg
No blog do proxecto Kamishibai do CEIP San Juan de la Cadena de Pamplona podemos ler  esta explicación  sobre  o Kamishibai  
       "Kamishibai, en xaponés, quere dicir "teatro de papel".É unha forma de contar contos moi popular en Xapón. Adoita estar dirixido a nenas e nenos pequenos que van gozar del en grupo. Tamén é utilizado como recurso didáctico. Está formado por un conxunto de láminas que ten un debuxo nunha cara e texto na outra. O seu contido, xeralmente en forma narrativa, pode referirse a un conto ou a algún contido de aprendizaxe.
        Como o texto está na parte posterior das láminas o kamishibai sempre necesita un presentador ou intérprete que lea o texto mentres os espectadores contemplan os debuxos.A lectura do kamishibai realízase colocando as láminas en orde sobre un soporte, teatriño de tres portas que se chama "butai", de cara ao auditorio, e deslizando as láminas unha tras outra mentres se le o texto.


Orixe do Kamishibai
        Estamos en 1930, nunha das rúas máis populosas de Tokyo. Ao lonxe vese chegar a un home en bicicleta. O home apéase dela e fai soar unha carraca. Pronto empezan a arremuiñarse en torno a el decenas de nenos.É lóxico, o home é un vendedor de lambetadas. Pero, ademais, trae consigo o kamishibai. Saca un teatriño de madeira do tamaño dun maletín, polo que comeza a deslizar unhas láminas cuns debuxos de trazos grosos e sinxelos. No seu reverso está escrito un texto con rápidas descricións e diálogos vivaces, que o home le. Os nenos escoitan e miran pampos, berran aterrados, ou rin a pleno pulmón.O kamishibai nunca falla, é máxico, sempre consegue atrapar a atención dos nenos, facelos atravesar esa liña que separa a fantasía da realidade.Este é, pois, a orixe do kamishibai: xurdiu en Xapón, durante a crise económica de finais dos anos 20, como unha fórmula para combater o desemprego: o home da bicicleta, tras o éxito da representación, vendía con máis facilidade as súas lambetadas entre os felices nenos.

       Tras unhas décadas de declive, nos últimos anos o kamishibai rexurdiu, esta vez xa como unha actividade puramente lúdica e pedagóxica, e o fixo con tanta forza que a súa maxia se estendeu dende o país do Sol Nacente a outros continentes. Para coñecer algo máis da súa historia.Kamishibai, en xaponés, quere dicir "teatro de papel". Non obstante, o kamishibai é moito máis que iso: é todo un universo repleto de historias sinxelas pero ricas en sentimentos e ensinanzas.


A súa maxia
        O kamishibai fascina á audiencia. Une a maxia das palabras co encanto das imaxes captando a atención de todos, especialmente dos máis pequenos. O compoñente teatral do kamishibai transcende á simple lectura, axuda a conseguir un efecto máxico e de concentración en torno ao conto moito máis doadamente que con outras técnicas.Ao interpretar un kamishibai prodúcese a interacción gozosa e compartida entre os membros da audiencia, entre estes e o intérprete, e entre ambos os dous e a mensaxe que o autor quere transmitir.Os nenos asisten en grupo a un espectáculo no que todos xuntos poden berrar de medo ou rir con forza. Isto predisponos a compartir os mesmos sentimentos, experimentando a sensación de grupo e o desfrute conxunto. O devandito efecto pode ser incrementado polo intérprete adaptando a súa entoación, ritmo e mesmo variando expresións tendo en conta o ambiente creado.
        E ademais...- Pode axudar a recuperar a tradición oral e facilita enormemente contar contos a outras persoas: avós aos seus netos, rapaces maiores a outros máis pequenos, nunha festa infantil...- Esperta a imaxinación e a fantasía entre os oíntes.- Fomenta o gusto pola lectura e a escritura.- Permite o tratamento da interculturalidad de forma natural mediante o uso de contos de diferentes culturas. Co kamishibai, ademais de coñecer os distintos textos, gozarán das imaxes que corresponden ás tradicións de cada unha delas.- Facilita que os nenos asuman o papel non só de oíntes, senón tamén de intérpretes e creadores.- Como creadores, no Taller de Kamishibaiesíxeselles e fomenta o traballo en grupo e a participación en actividades do centro e/ou do ámbito.- Axuda a estruturar e organizar os textos narrativos.- Resulta moi axeitado no tratamento integrado das distintas linguas."





 OS MELLORES  SEGÚN  A  FUNDACIÓN CUATROGATOS
http://www.cuatrogatos.org/docs/pdf/Premio_2015_LowRes.pdf
A Fundación Cuatrogatos é unha organización sen fins de lucro creada en Miami, Estados Unidos, polos escritores Sergio Andricaín e Antonio Orlando Rodríguez para traballar a favor da cultura e a educación. Entre os seus principais obxectivos están a investigación e o estudo da produción editorial en español dedicada aos lectores infantís e xuvenís.

Co Premio Fundación Cuatrogatos, o desexo é contribuír á difusión e lectura de libros de alta calidade creados por escritores e ilustradores iberoamericanos. Despois dun longo proceso de lectura, análise e discusión dunha ampla e representativa mostra de libros en español para nenos e mozos, publicados recentemente por pequenas e grandes editoriais de Iberoamérica e Estados Unidos, un comité de lectores realizou a selección dos títulos gañadores do Premio Fundación Cuatrogatos 2015.

Trátase de 20 libros altamente recomendados polos seus valores literarios e plásticos, que a xuízo da nosa institución merecen ter a maior difusión. Ao outorgarlles este recoñecemento, preténdese contribuír a que cheguen, durante o 2015, ao maior número posible de fogares, escolas, bibliotecas e outros espazos onde se propicie o encontro dos novos lectores con obras da maior calidade.

Os libros foron escollidos por un equipo de profesionais de formación multidisciplinaria -filoloxía, periodismo, socioloxía, bibliotecología, teatro-, que comparten o interese pola creación e a análise da literatura infantil e xuvenil. Por suxestión dos integrantes do xurado seleccionador inclúese a relación dun conxunto de obras finalistas, que ata o último momento estiveron a discutir un posto entre as 20 premiadas.




PREMIO BARCO DE VAPOR DE  LITERATURA INFANTIL 2015 

O  PREMIO
Os Premios de Literatura Infantil El Barco de Vapor e Xuvenil Grande Angular creáronse en España en 1978. Dende entón a Fundación SM convócaos todos os anos co fin de promover a creación dunha literatura para nenos e mozos que fomente o gusto pola lectura e transmita, con calidade literaria, uns valores humanos, sociais, culturais ou relixiosos que axuden a construír un mundo digno.
Ademais, dende o ano 2006 elabórase unha completa guía con recursos para traballar os libros premiados na aula que se pode conseguir de forma gratuíta consultando a ficha de cada un dos libros. Grazas a estas guías os alumnos poderán sacar o máximo proveito á lectura das obras.
Algúns dos autores recoñecidos da literatura infantil e xuvenil española consagráronse con estes premios. Outros, foron descubertos e tiveron a oportunidade de comezar unha prolífica carreira literaria.

Os Premios da Fundación SM teñen unha dotación de 35.000 € cada un, a maior do mundo na súa categoría.

O xurado do Premio El Barco de Vapor estivo composto pola escritora Laura Gallego; Mercedes Hernández, xefe de produto de FNAC; Gemma Lluch, profesora da Universidade de Valencia e experta en LIJ; Lines Carretero del Moral, directora de Mercado Xeral de SM; Gabriel Brandariz, editor executivo de Literatura Infantil e Xuvenil de SM, e como secretaria, Paloma Muiña, editora de SM.
Segundo a acta do xurado, La Vida secreta de Rebecca Paradise foi seleccionada como gañadora do Premio de Literatura Infantil El Barco de Vapor 2015 por tratarse de "un relato onde a ficción está máis preto da realidade e onde a mentira oculta unha dor que non se sabe como contar. Pola hondura dos seus personaxes, construídos con humor e sensibilidade,".

O LIBRO 
A obra está protagonizada por Úrsula, unha nena de once anos que conta en primeira persoa o seu historial de fracaso social e escolar. A Úrsula non lle gusta a súa vida e non lle gusta ser quen é, polo que o único que se lle acontece para escapar de si mesma é inventar un montón de mentiras que non fan máis que empeorar as cousas.
Cunha linguaxe próxima, fresca e directa, o libro narra con humor e ironía un tema que podería ser dramático, pero o seu autor consegue o sorriso do lector, e ás veces a gargallada, seguindo as peripecias dunha nena chea de tenrura e bondade, que supera os seus temores con grandes doses de imaxinación. Pedro Mañas quixo resaltar tamén nesta obra o que el denomina "o poder terapéutico da literatura".
Ilustrado por Bea Tormo, La vida secreta de Rebecca Paradise fala do rexeitamento cara á propia identidade, pero é tamén un relato de aventuras no mundo real e, en definitiva, segundo palabras do seu autor, "unha novela esperanzadora coa que espero poidan pasar un bo anaco os nenos, pero tamén os adultos".



O AUTOR 

http://www.grupo-sm.com/sites/default/files/photosets/_03a5511_0.jpgPedro Mañas é Licenciado en Filoloxía Inglesa pola Universidade Autónoma de Madrid, onde obtivo o primeiro premio de Narrativa Breve en 2004. É tamén entón cando comeza a súa relación co teatro universitario, para o que realiza, durante varios anos, labores de dramaturxia e dirección.

A obra Klaus Nowak, limpador de sumidoiros, editada por Anaya, supón a súa primeira incursión no ámbito da literatura para nenos. Con ela obtén en 2007 o primeiro premio do "XXVI Concurso de Narrativa Infantil Vila d'Ibi".

En 2008, a editorial Everest outorgoulle o seu "XII Premio de Literatura Infantil Leer é Vivir" grazas á novela Los O.T.R.O.S. (Sociedade Secreta), que foi traducida ao chinés, portugués, francés, alemán, turco e checo. Así mesmo, resultou finalista na XVII e XVIII edición do "Premio Edebé de Literatura Infantil e Xuvenil" con La formidable fábrica del miedo e Un carromato verde botella respectivamente.

Tamén é autor de varios poemarios infantís. Entre eles, Poemas para ler antes de ler, co que resultou gañador do "III Premio de Poesía Infantil El Príncipe Preguntón" (convocado pola Deputación de Granada e a Editorial Hiperión), e Cidade Labirinto, que lle valeu o "II Premio de Poesía Infantil Cidade de Orihuela", convocado polo Concello de Orihuela e a editorial Kalandraka.

Máis recentemente, outorgóuselle o "III Premio de Literatura Infantil Cidade de Málaga" con Una terrible palabra de nove letras. Destas obras os lectores e a crítica destacaron o seu humor, orixinalidade e a súa capacidade para achar e recrear o lado fantástico da vida cotiá.

En 2015 recibe o premio El Barco de Vapor pola súa obra La vida secreta de Rebecca Paradise.

ENTREVISTA



PREMIO   NACIONAL   DE   LITERATURA   INFANTIL   Y   JUVENIL
Diego Arboleda obtivo o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil, dotado con 20.000 euros, pola súa novela «Prohibido ler a Lewis Carroll» de Ed. Anaya

O Xurado estaba composto por Inés Fernández-Ordóñez, designada pola Real Academia Española; Fina Casalderrey, pola Real Academia Galega; Mariasun Landa, pola Real Academia da Lingua Vasca; Josep González-Agàpito, polo Instituto de Estudos Cataláns; Itziar Zubizarreta, pola Organización Española para o Libro Infantil e Xuvenil (OEPLI); Francisco de Borja Rodríguez, pola Conferencia de Reitores das Universidades Españolas (CRUE); Mariano Garrido, pola Federación de Asociacións de Xornalistas de España (FAPE); Andrés Sorel, pola Asociación Colexial de Escritores de España (ACE);Xavier Frías, polo Centro de Estudos de Xénero da UNED; Felicidade Orquín, polo ministro de Educación, Cultura e Deporte; e Laura Gallego e César Mallorquí, os dous últimos autores galardoados.Teresa Lizaranzu, directora xeral de Política e Industrias Culturais e do Libro, presidiu o Xurado, e Mónica Fernández, subdirectora xeral de Promoción do Libro, a Lectura e as Letras Españolas, actuou como vicepresidente. 
O xurado subliña que é «unha obra extremadamente orixinal, cun brillante sentido do humor e un grande ritmo narrativo. O texto, recreación dunha época, está salpicado de referencias literarias e históricas. Destaca polos seus personaxes sólidos e moi ben construídos, así como pola fina ironía dos xogos lingüísticos,».
Esta noticia chega días despois de coñecer que Prohibido ler a Lewis Carroll fora incluído nos White Ravens 2014, unha nova distinción para esta obra que xa fora merecedora do Premio Guía 2012, do Premio Fundación Cuatrogatos 2014, e foi elixido por Babelia como o mellor libro infantil do ano 2013.


Arboleda (Estocolmo, 1976) é licenciado en Filosofía e Letras pola Universidade Autónoma de Madrid. En 2008 publicou a súa primeira obra, «Tic-Tac» ilustrada por Eugenia Ábalos e un ano despois publicou «Mil millóns de canalizacións», ilustrada por Raúl Sagospe, nun estilo mixto que fonde ilustración e texto. En 2013 publicou «Prohibido ler Lewis Carroll», ilustrado tamén por Raúl Sagospe

En colaboración co ilustrador Raúl Sagospe, co que tamén asina esta última novela infantil, tamén publicou en Anaya Mil millóns de canalizacións, Aventuras en espiral e Papeis engurrados.

IGUALDADE  DE  DEREITOS  

Hoxe, 10 de outubro, déronse a coñecer os gañadores do PREMIO NOBEL Da PAZ. O premio foi concedido conxuntamente a KAILASH SATYARTHI e a MALALA YOUSAFZAI pola súa loita a favor dos dereitos de todos os nenos á educación. En concreto a Malala pola sua defensa do dereito das nenas e mulleres á educación.
Malala é paquistaní e ten 17 anos ( a persoa mais nova que  se lle concede o Premio Nobel ) .Entre 2003 e 2009 o réxime dos talibáns prohibiu a educación das nenas e o seu dereito a asistir ás escolas. En 2012 deuse a coñecer mundialmente a noticia de que lle dispararan cando ía de camiño da escola por manter o seu desexo de asistir a ela. Posterioremente foi trasladada a un hospital de Birmingham, no Reino Unido, onde foi dada de alta en xaneiro de 2013 e onde continuou estudando. En maio de 2014 participou na campaña de liberación das mozas nixerianas secuestradas, cando estudaban, por un grupo islamita contrario á educación da muller.
En España, afortunadamente, non nos encontramos en situacións similares a estas pero non deixa de ser sorprendente que aínda hoxe en día teñamos que oír noticias nos telexornais e ler nos xornais que en igualdade de traballo os homes continúan sendo mellor pagados que as mulleres, escoitar mulleres empresarias dicir que é comprensible que non se contrate máis mulleres polo temor a posible baixas de maternidade, que teñamos que ver familias esnaquizadas por violencia de xénero, comentarios e chistes bastos sobre mulleres....etc,etc.
Que podemos facer dende a escola e dende a familia para cambiar estas situacións que se escapan ao noso control?Actuar na casa dende que o momento no que nacen, e na escola dende que se incorporan aos 3 anos, evitando situacións que poden parecer sen importancia pero que reproducen patróns sexistas aínda sen que nos decatemos.Para erradicar a violencia de xénero é imprescindible comezar por educar os nenos dende pequenos no respecto cara aos demais.Na familia é o primeiro lugar onde se perpetúan os roles que a sociedade estableceu para homes e mulleres. Numerosos estudos demóstrannos as diferentes actitudes, comportamentos, actitudes etc. que teñen cos seus fillos ou fillas segundo o seu sexo: ás nenas poténciaselles a sensibilidade, o medo, a obediencia, a dependencia, a afectividade. Aos nenos a agresividade, a competitividade, a independencia...

Mesmo na escola algúns educadores e educadoras non se comportan igual con rapaces e rapazas. Dende a infancia eles e elas tamén recibiron mensaxes sexistas en todos os ámbitos da vida, e polo tanto, transmiten inconscientemente o que aprenderon.

Como podemos empezar?:
-Coidando a nosa liguaxe :Desmontando as "etiquetas" destrutivas e sexistas como: "Cada día falo peor", "todos son iguais", "muller tiña" que "ser", " teño vergoña de ti", "es un desastre", etc. Este leguaje negativo provoca verdadeiros estragos na formación dunha persoa bloqueando a súa seguridade, aumentando a culpabilidade e destruíndo a súa autoestima.Estando atentos a reforzar e alentar todo aquilo positivo dos nosos fillos.
-Coidando as  expectativas que temos : Tratando cada fillo ou filla como persoa distinta, diferente, independente e libre. Hai que aceptar a súa individualidade, que é sagrada e permitirlle ser el ou ela mesmo/a, deixalo seguir o seu camiño e a súa vocación.Todos coñecemos pais que soñan cun fillo ao que ensinar a xogar ao fútbol, un filla da que presumir pola súa beleza,  pais soñan con que o seu fillo sexa un grande enxeñeiro e que esperan que a súa filla os coide cando sexan maiores. Por suposto non son malos pais nin nais, simplemente están reproducindo patróns aprendidos.Non deamos por sentado o que van ser e deixémolos que decidadan por se mesmos aceptándoos como son.
-Coidando a violencia verbal :Debemos reflexionar sobre os efectos que producen as respostas dos nosos fillos nas nosas propias condutas e actitudes negativas como os insultos ou as formas violentas, contribuíndo dese xeito a evitar situacións educativas lamentables e así emendar as nosas accións.
-Coidando os xogos e xoguetes  :En moitas familias os nenos xogan ao fútbol ou fan deporte despois da escola mentres que as nenas teñen como actividades as consideradas máis femininas como ballet, debuxo, pintura, música...Como regalo de aniversario as nenas reciben bonecos, accesorios para a escola de cor rosa ( a cor "feminina" por excelencia), con imaxes de princesas, libros sobre princesas, contos de hadas,vestidos...mientras que os nenos reciben coches, xogos de construción, balóns, xogos de ordenador...Os catálogos das tendas están cheas de imaxes de nenos con estes xogos e de nenas con bonecos, casiñas... E os nenos e nenas revisan estes catálogos para pedir os Reis ( e por suposto quedan coas imaxes na súa cabeza coma se fose o correcto).
-Coidando os libros que len: os contos están cheos de princesas que esperan no castelo ao príncipe que as rescate e se case con elas, de nenos que percorren grandes aventuras polo mundo, de personaxes femininos malvados (bruxas), de piratas que sempre son homes, de grandes deportistas (personaxes masculinos e poucas veces femininos). Isto é o que len e é o que a súa mente acepta como patrón adecuado.É necesario proporcionarlles libros nos que tanto un coma outro sexo teñan as mesmas oportunidades, protagonicen o mesmo tipo de aventuras, personaxes tanto masculinos coma femininos con roles de igualdade entre eles.


MAFALDA  CUMPLE  50  ANOS

 O popular personaxe de Quino cumpre este 2014 cincuenta anos e aínda que as súas tiras non se publican dende 1973, segue sendo unha figura recoñecida a nivel internacional, con fans en case calquera canto do planeta.Mafalda segue de plena actualidade porque,
desgraciadamente, o que
a preocupabentre os anos 1964 e 1973  segue preocupándonos  a todos 50 anos despois da súa primeira aparición: a irresponsabilidade dos que nos gobernan, a emigración dos mozos, as inxustizas sociais...E nas súas tiras Quino cóntanos as reflexións dunha nena preocupada pola Humanidade e a paz mundial que se rebela contra o mundo que lle deixan os seus maiores. Un éxito internacional que foi traducido a máis de trinta idiomas. Entre eles España onde, na súa primeira publicación a censura a cualificou como para adultos" (Non é estraño, tamén o facía cos cómics de Marvel". 

Pero como dí Carmen López (no artigo do periódico EL PAIS publicado o 7 de marzo de 2014):

"O éxito de Mafalda non se debe só ás súas agudas observacións. Tamén a unha repartición de secundarios de luxo cos que Quino retratou e parodiou á sociedade arxentina e a todas as sociedades en xeral.
Aí temos os seus abnegados pais, que sempre se quedan sen palabras ante as agudas observacións de "o seu niñita", nin sequera Freud podería terse enfrontado a Mafalda. E tamén aos seus amigos: Felipe (o soñador tímido e enamoradizo que quere arranxar o mundo como o seu ídolo, o Chairego Solitario); Manolito (unha caricatura do inmigrante galego que representa as ideas capitalistas e conservadoras); Susanita (parlanchina, altiva e contiñeira. O seu único interese é crecer e converterse en nai. Para ela o futuro perfecto do verbo amar é "hijitos").
Tamén temos a Miguelito (Enérxico, contundente e máis filósofo que a propia Mafalda); a Guille (o irmán pequeno de Mafalda e o único que crece ao longo da tira. é moi traveso e gústalle Brigitte Bardot); e finalmente a Liberdade (case unha metáfora. é a única do grupo máis radical que Mafalda. O seu pai é socialista)
E non podemos esquecer a Burocracia, a tartaruga mascota de Mafalda e Guille, chamada así pola lentitude que ten para todo.
Dá igual cando cumpre anos Mafalda, o importante é que, cincuenta anos despois, todos nos seguimos identificando con ela, aínda que nos guste a sopa, e gustaríanos que a xente con poder para cambiar as cousas escoitase por fin as súas reflexións, o mundo sería moito mellor."





Estas viñetas son parte dos libros da colección  Mafalda ( Editorial Lumen )  que temos na biblioteca do colexio. 



ADIVINA  CUANTO  TE QUIERO 
Adivina cuánto te quieroHoxe é o día de San Valentín e aproveitando quero falarvos dun dos grandes libros da literatura infantil e que todos os pais deberían ler aos seus fillos antes de durmir.
Trátase de "ADIVINA CUANTO TE QUIERO"Adiviña canto te quero é un álbum ilustrado escrito por Sam McBratney e Anita Jeram, publicado en 1995 pola editorial Candlewick  Press.
Entre outros premios, en 1996 obtivo o outorgado pola American Library Association, e segundo a propia editorial, superou os 15 millóns de vendas en todo o mundo, sendo publicado en 37 idiomas.

Na  entrada  da páxina inicial do blog correspondente  ao día 14 de febreiro de 2014 podedes  ver un video  de you tube  co conto animado.

O día  Beatriz Bejarano del Palacio publicou na revista BABAR o seguinte artículo:

"En Adivina cuánto te quiero (1995) una liebre grande y una liebre pequeña compiten por demostrar lo mucho que la una quiere a la otra. La liebre pequeña extiende los brazos todo lo que le dan de sí, se alza de puntillas todo lo que es capaz, da saltos tan altos como sus patas traseras le permiten, pero al final, los brazos, la altura y los saltos de la liebre grande son más largos y más altos que los de la liebre pequeña, y esta siempre llega a la misma conclusión: «umm… cuánto». Entonces, ¿cómo demostrar lo mucho que quiere a la liebre grande? Pues llevando su amor hasta lo que le parece una medida insuperable: hasta la luna.Este sencillo y tierno diálogo es el argumento de un cuento que ya es un clásico, uno de esos libros que no faltan en las listas de recomendaciones, que ya ha aparecido en todos los formatos que uno pueda imaginar y que ha sido capaz de conmover a lectores de todas las edades durante años (y aún hoy) hasta convertirse en un imprescindible en el catálogo de una biblioteca (iba a añadir «infantil», pero creo que es más apropiado dejarlo sin adjetivo).Es también uno de los libros más recomendados para antes de dormir (el cuento comienza precisamente con esa idea: «era la hora de dormir»): la pequeña liebre tiene que acostarse ya y este juego desarrolla su imaginación y la prepara para tener grandes sueños. El lector (pequeño) también entra en este juego (así como el adulto que lo lea con él) y se predispone de la misma manera a la imaginación y a los sueños. Neal Hoskins* defiende esta misma idea en 1001 libros que hay que leer antes de crecer, comparando el ritmo tranquilo del texto y la calidez de las ilustraciones con la calma que produce una nana. No se me ocurre un sentimiento más adecuado que el amor de un padre para propiciar los mejores y más dulces sueños." 


Alejandra Schmidt (editora de literatura infantil en Santiago de Chile ) di que :
"Cuando hablamos de libros favoritos en los niños pequeños, nos referimos a aquellos libros que contienen historias e ilustraciones que quieren ser leídas y observadas una y otra vez. Libros cuya lectura no cansa, al contrario, que quiere ser oída noche tras noche; una lectura que calma, que abraza, que entrega amor. Y más aún, si ese libro se transforma en un objeto de adoración, que acompaña en los viajes, en los juegos y en los sueños, podemos hablar con total propiedad de que encontramos ante un libro favorito.
Este libro insta a los niños a:
  • expresar sus emociones
  • compartir afectos
  • conocerse y quererse (desarrollo de la autoestima)
La libre pequeña abre los brazos orgullosa y dice "te quiero todo esto", la cantidad de amor que "cabe" entre sus brazos extendidos. El padre repite la operación y, como sus brazos son más largos, la pequeña liebre ve que su padre lo quiere más. Entonces comienza a demostrar todo lo que sabe hacer, usando su cuerpo y sus habilidades físicas, para lograr lo que quiere: mostrarle a papá que él lo quiere más. Te quiero desde el suelo hasta aquí arriba, te quiero tan alto como lo que soy capaz de saltar, te quiero hasta donde mi vista me permite ver… pero el padre, físicamente más grande, siempre logra quererlo un poquito más.En esta parte el libro ofrece la posibilidad de varios juegos con los pequeños que, además, los ayudarán a desarrollar algunas capacidades:
  • adivinanzas
  • comparaciones
  • acumulación de acciones
Al final del libro, la pequeña liebre ya está cansada y comienza a quedarse dormida. Sin embargo, el juego aún no termina pues, sabiéndose derrotada, da una última pelea: "Te quiero hasta la luna". El padre, amoroso, le dice que eso es muy muy lejos y calma así al pequeño que, convenido de su victoria, se entrega en su sueño profundo acompañado del cariño y los besos de papá, quien, en un guiño final, le susurra con una sonrisa "yo te quiero hasta la luna, de ida y vuelta".
La cuota de humor de la liebre padre al final de la historia deja un final abierto, pues un lector intrigado con el cuento pudiese querer seguir en la competencia de amor. Y así el relato de las dos liebres atravesaría hasta el relato de amor que viven quienes están leyendo el libro. Son los libros favoritos los que continúan su historia una vez que se cierran las páginas… son los que después del "colorín colorado..." se mantienen en el recuerdo y en la vivencia que ha tenido el niño durante la lectura. Y Adivina cuánto te quiero es uno de ellos."




JULIO CORTAZAR PARA NENOS  
Cando pénsase en autores de literatura infantil, o de Cortázar non é precisamente un dos primeiros nomes que vén á mente.Sen embargo aqui tedes unha historia que se publicou no libro Historias de cronopios y de famas pero que foi escrito para nenos no ano 1952. E agora volve  a estar publicado en formato infantil con ilustracións de Emilio Urberuaga .


A revista Imaginaria publicou con data 30/3/10 unha reseña sobre este libro que podedes ler a continuación:
"¿Cómo puede describirse Discurso del oso si no es en ese afán de divertirse, de pasarlo bien y divertir a otros que parece recorrer buena parte de la obra de Cortázar?
El oso de Urberuaga es un oso rojo, intenso, recortado sobre un brillante fondo amarillo. Un oso que se afirma despreocupado y juguetón en su naturaleza imposible, onírica. Los colores contrastan, transmiten vitalidad y dinamismo; como el personaje del texto, gozoso habitante de las escondidas tuberías de una casa.


Si desde la primera frase el personaje se define a sí mismo como el oso de los caños de la casa, también es sin duda el oso de este libro a partir de las ilustraciones, ya que lo vemos transitar por el corte de página de la portada y apenas asomar su cabeza, enfrentado a otros dos personajes: un gato negro y un ratón blanco, sus compañeros de correrías, en la página de los créditos.


“Soy el oso de los caños de la casa,…” Ya sabemos quién es, no hay nada que preguntar ni objetar. Los osos al parecer anidan en las cañerías, como habitan bosques y regiones polares. He aquí, incluso la explicación a esos misteriosos ruidos que por las noches agitan a quienes pretenden dormir en sus camas. Extraña y tierna metáfora surgida de la realidad más cotidiana y prosaica. Si los caños se ocultan en las paredes, un oso puede habitarlos y contemplar desde allí el mundo de las personas. La realidad no es sólo lo que queremos ver, hay en ella grietas que podemos descubrir, o lo que es mejor aún, dejarnos descubrir por ellas.
El oso que transita, contempla, disfruta y acaricia, no es sino un pequeño paréntesis que se abre en la rutina para dar lugar a la belleza, el misterio y el goce.
Siempre la misma casa, los mismos personajes que repiten sus rituales: la muchacha del tercero que grita que se ha quemado, pero no, es el oso que ha sacado su pata por la canilla. La cocinera Guillermina que se queja de que el aire tira mal, pero es el oso que gruñe a la altura del horno del segundo y los matrimonios que se agitan en sus camas y deploran la instalación de las tuberías. Si la repetición brinda lugar a la monotonía, también puede invitar al juego y la poesía. El discurso del oso que juega, también en el lenguaje.
Las ilustraciones de Urberuaga transmiten muy bien esa entrega al goce, al disfrute del oso, ágil, alegre, curioso que resbala por los caños, sube, baja, desafía las leyes de gravedad. Juego y sensualidad en el oso que contempla con paradójica lástima a esos seres tan torpes y grandes que no pueden andar por los caños.


La grandísima alegría de nadar en la cisterna picoteada de estrellas, una de las imágenes más sensoriales del texto, tiene su correlato en la ilustración, donde el rojo intenso del oso se sumerge en el azul del agua y del cielo salpicado por luces nocturnas.
La transformación del texto de Cortázar en un libro con imágenes permite además un efecto de lectura de lo más interesante. La frase extiende sus pausas en la contemplación de las ilustraciones a doble página y en ese necesario movimiento de dar vuelta la hoja. La lectura se torna morosa, detenida. De este modo la prosa poética de Cortázar se acentúa en el ritmo de lectura propio del libro de imágenes, aumentando el disfrute del lector. Como quien se deja acariciar sensualmente por imágenes y palabras." 



OS DEREITOS DO LECTOR 
Daniel Pennac (Casablanca, 1944) é un escritor francés nacido en Marrocos. Pseudónimo de Daniel Pennacchioni.
Tras iniciar a súa actividade literaria con libros para nenos, adquiriu gran popularidade grazas ás novelas da saga en torno á familia Malaussène* (pertencente á novela negra, á que chega a raíz dunha viaxe a Brasil), aínda que tamén escribiu outras novelas, os mencionados libros para nenos, ensaios... 
En 2007 recibiu o Premio Renaudot pola súa obra Chagrin d'Ecole(Mal de escola).
Dos seus libros é célebre o titulado Como unha novela, no que enumera os dereitos do lectorque podes ver nesta ilustración de Quentin Blake  :
 
Aqui tedes os dereitos con extractos sacados  de seu libro :
1.-El derecho a NO LEER
Como toda declaración de derechos que se precie, el primer derecho del lector es el derecho a no utilizar este derecho. Hay cosas que nos parecen obvias en los adultos, y no nos lo parecen tanto con los niños: Todos nos concedemos cotidianamente el derecho a no leer. Nuestros periodos de lectura se alternan con largas dietas. Estamos rodeados de personas respetables, tituladas e incluso eminentes a las que no les gusta leer. Leer no es una obligación moral. La libertad de escribir no puede ir acompañada del deber de leer.
¿Cómo educamos el derecho a... NO LEER? El deber de educar consiste –al enseñarles a leer e iniciarlos en la literatura- en darles los medios de juzgar libremente si sienten o no “la necesidad de los libros”. Es razonable que un individuo rechace la lectura, pero es INTOLERABLE que sea –o se crea- rechazado por ella.
2. El derecho a SALTARNOS LAS PÁGINAS
Los adultos nos saltamos páginas, por razones que sólo nos conciernen a nosotros y al libro que leemos. Todos los chicos y chicas deberían poder hacer lo mismo. Porque así pueden acceder muy pronto a obras maravillosas. Porque eligen lo que desean leer y lo que no. Porque si no hacen ellos esta selección, otros la harán en su lugar, cortando lo difícil, reescribiendo las obras para niños o jóvenes.
3. El derecho a NO TERMINAR UN LIBRO
Hay muchísimas razones para abandonar una novela antes del final... una de ellas es experimentar un vago sentimiento de derrota. A veces no hay química entre un autor o una obra y el lector, en ese momento, o nunca. No es culpa nuestra, del lector. No hay culpa. Esa obra no está –al menos de momento- en el mapa de nuestros gustos. Hay que educar a nuestros chicos y chicas para que establezcan su propio mapa de gustos y preferencias.
4. El derecho aRELEER
Releer... Lo que me había ahuyentado una primera vez. Sin saltarme un párrafo. Desde otro ángulo. Por comprobación. Aquello que me habían leído otros... La relectura es gratuita, placentera, nos permite reencontrarnos con los que fuimos y comprueba esa relación de intimidad que se establece entre los libros y nosotros, sus lectores.
5.El derecho A LEER CUALQUIER COSA
Novelas rosa más o menos subidas de tono. Martín Vigil y asimilados. El oeste de Estefanía. Versiones de Bruguera. Ciencia ficción. Novela negra. Histórica, más o menos histórica... Durante un tiempo leemos indiscriminadamente y todo se mezcla. Después, un día, buscamos escritores o escrituras y le pedimos a una novela algo más que sensaciones.
6. El derecho al BOVARISMO
Más conocido como enfermedad de transmisión textual. Es decir, la satisfacción inmediata y exclusiva de nuestras sensaciones: la imaginación brota, los nervios se agitan, el corazón se acelera, la adrenalina sube, se producen identificaciones por doquier y el cerebro confunde -momentáneamente- lo cotidiano con lo novelesco. Este es el primer estado colectivo de lector, su adolescencia. No hay que negar, odiar, despreciar ni olvidar el adolescente que fuimos. Es mejor conmovernos de lo que fuimos riéndonos de lo que nos conmovía.
7.El derecho a LEER EN CUALQUIER SITIO
De día y de noche. En casa y al aire libre. En bibliotecas, librerías, quioscos... En cualquier postura. En el avión, el tren, el autobús, el metro, la consulta del médico...
8. El derecho a OJEAR
Dejémosles hojear. Todos ojeamos. Hay libros más adecuados que otros: los álbumes, los que ofrecen textos breves y separados... El niño, la niña tienen derecho a ojear en la biblioteca del centro. Ojear no es perder el tiempo.
9. El derecho a LEER EN VOZ ALTA Y a que nos lean.
La lectura silenciosa, reflexiva, es la más adecuada para los textos expositivos, informativos y argumentativos. La literatura, a menudo, necesita escucharse. Un buen relato, un poema, el párrafo concluyente de una escena dramática... puede ser más vívido en voz alta.
10. El derecho a CALLARNOS
Para Pennac la persona escribe libros porque se sabe mortal y lee porque se sabe solo. Esta compañía no ocupa el lugar de ninguna otra, pero tampoco podría ser sustituida. Nuestras razones para leer son tan extrañas como nuestras razones para vivir. Y nadie tiene poder para pedirnos cuentas sobre esa intimidad. Cuando un adulto presta libros a otro no se le ocurre preguntarle después qué ha entendido en ellos.          




PREMIOS  DE  LITERATURA  INFANTIL 

PREMIO ANAYA DE LITERATURA INFANTIL E XUVENIL :
 O escritor valenciano Vicente Muñoz Puelles obtivo o Premio Anaya de Literatura Infantil e Xuvenil co manuscrito titulado "LA VOZ DEL ÁRBOL", unha novela  dirixida a lectores de entre 10 e 12 anos, a cal se publicará o próximo mes de abril.
A obra narra a vida de Virxinia, unha nena que, xunto á súa familia e grazas ao seu pai, vai descubrindo na lectura unha forma de enfrontarse ao mundo, de entendelo e de buscar a felicidade.
O xurado do galardón destacou "a calidade do estilo literario" da obra e a súa "forma intimista de narrar a infancia, as relacións familiares e as aprendizaxes da vida". 



PREMIO EDEBÉ  DE LITERATURA INFANTIL E XUVENIL:
David Nel-lo (Barcelona, 1959), coa novela escrita orixinalmente en catalán "La nueva vida del señor Rutin" , foi o autor gañador da XXII edición do Premio Edebé de Literatura Infantil.
Na súa novela, David Nel-lo fálanos de como Petrus Rutin, recepcionista dun hotel na illa sueca de Gotland, intenta combater a suposta monotonía da súa vida mediante unha estratexia máis ben peculiar. Os resultados, sorprendentes e inesperados, á par que divertidos e entenrecedores, nos farán reflexionar sobre onde radica a felicidade, así como a forza da linguaxe como ferramenta de comunicación.








LER  EN  VOZ ALTA  
Ana Garralón é diplomada en maxisterio, libreira, crítica literaria, colaboradora en diversas editoriais españolas e estranxeiras e experta en Literatura Infantil e Xuvenil. Colaborou regularmente en prensa especializada, tamén imparte talleres en España e América Latina para formación de profesores e bibliotecarios. Unha das súas áreas de traballo máis intensas é o libro informativo para nenos. O seu blog (http://anatarambana.blogspot.com) é un dos sitios especializados en Literatura infantil e xuvenil máis coñecidos.
 Nel aparece publicada unha entrada cun comentario moi interesante sobre a importancia de ler en voz alta para fomentar a lectura nos nenos que dí :


                                             "Leer en voz alta, el mejor regalo"

"Siempre recuerdo con mucha simpatía aquel profesor que describía Daniel Pennac en su libro Como una novela: llegaba a clase en su destartalada moto, vaciaba su petate y sacaba un libro que comenzaba a leer. Así una clase tras otra. De esta forma consiguió interesar a ese grupo de adolescentes rebeldes que jamás hubieran tomado por sí mismos uno de esos libros para leer. Sí, leer en voz alta. ¿Quién no recuerda haber tomado un libro ante un grupo de niños y ver cómo todos se apretujan y hasta se abrazan para dejarse llevar por una historia? No estamos hablando aquí del cuentacuentos que interpreta con mucha sabiduría un cuento, sino del sencillo acto de tomar un libro, ponerlo delante de los ojos y leer, de forma pausada, una historia. se le otorga un papel clave en la culturización de las clases obreras y en su concienciación de clase, clave para la independencia de Cuba. El nombre de Montecristo de los puros que fabrican viene directamente de la obra de Dumas, que escucharon con pasión durante mucho tiempo.
Una práctica muy habitual en siglos pasados, incluso entre adultos.  Al lector de las tabaquerías cubanas, por ejemplo, estudiado en este brillante ensayo de Araceli Tinajero, El lector de tabaquería, historia de una tradición cubana

La lectura en voz alta, dicen los expertos, permite a los más jóvenes acceder a lecturas que por sí mismos no podrían leer pues se trata de textos más complejos y ricos en vocabulario. Al escuchar se aumenta la comprensión, permitiendo elaborar imágenes mentales de las escenas leíadas, y se facilita la relajación y la concentración. El que escucha recibe el ritmo del idioma, la riqueza del lenguaje, sus silencios. El que lee, poco a poco, aprende la práctica de entonar, de marcar los suspenses, de interpretar con sus palabras un texto.  Es un regalo mutuo: el que lee y el que escucha.

Leer en voz alta es una asignatura pendiente en nuestros países de habla hispana. Su ausencia lo demuestra la falta de audiolibros y el fracaso de sus intentos, mientras que en otros países como Alemania o Reino Unido y Estados Unidos ofrecen simultáneamente libros con sus correspondientes audiolibros. En Alemania se disfruta desde hace años del llamado Vorlese Tag, (el día de la lectura en voz alta) que se celebra en noviembre e invita a participar a famosos e importantes (participan desde periodistas hasta banqueros y políticos) a leer en voz alta ese día. Claro que es un país donde es normal encontrarse en la programación de muchas casas de cultura la lectura en voz alta, durante un invierno, de En busca del tiempo perdido de Proust, pero no hay que desanimarse sino copiar un modelo que funciona. En Reino Unido hay una iniciativa en colaboración con varios periódicos llamada The Reading Weekend donde se ofrece una estancia de un fin de semana sólo para leer y leer a los otros. Una casa con encanto, sin TV, con chimeneas, sofás y libros desperdigados por todas partes como si fueran bombones para picar en cualquier momento.

Quien ha recibido el regalo de una lectura en voz alta sabe lo que significa, y deberíamos ser más conscientes con los niños: leer en voz alta ayuda a crear lectores y crea vínculos sociales y afectivos difíciles de olvidar. El especialista en lectura José Antonio Millán recuerda en el artículo Compartir la lectura cómo empezó a leer a sus hijos y se sintió incapaz de dejarles de leer cuando se hicieron "mayores" y podían descifrar ellos mismos las letras. Es muy emotiva la parte donde él mismo cuenta cómo, cuando les leyó con 13 y 14 años La Metamorfosis de Kafka, se dió cuenta de sutilezas del texto que sólo percibió cuando las leyó en voz alta.



Si alguien desea indagar un poco más en este tema, recomiendo la lectura del libro El ambiente de la lectura de Aidan Chambers (México: Fondo de Cultura Económica, 2007) donde se dedica un capítulo entero a la importancia de la lectura en voz alta. 

Para terminar, me gustaría hablar de una iniciativa única en nuestro entorno hispano-hablante: Abuelas Cuentacuentos, promocionada por la Fundación Mempo Giardinelli, en Argentina. Desde hace años, un grupo valiente de abuelas llevan libros y sus historias a diferentes lugares tratando de establecer la intimidad que se da entre una abuela y su nieto. No sólo van a escuelas, sino que su labor se extiende a hospitales, campamentos y comedores infantiles, entre otros, y establecen auténticas relaciones afectivas con los niños a los que leen. El programa y las características pueden leerse en su propio blog, así como las entrañables muestras de afecto  que los niños devuelven al recibir estas historias sin esperar nada a cambio.  Un regalo como éste es lo que necesitan muchos niños, y también muchos adultos. ¿Qué tal si empezamos este año con el propósito de leerle en voz alta a alguien querido?" 

Para  corroborar  o que dí Ana Garralón , o día 5/11/2013  o diario EL PAIS na edición dixital  publicou o seguinte  artígo  na seccion de cultura titulado EN VOZ ALTA Y PARA TODOS :

"Aunque les cueste creerlo, la lectura silente no se generalizó en Europa hasta muy entrada la Edad Media. A san Agustín, como es sabido, esa práctica le resultaba suficientemente insólita como para consignar en su autobiografía intelectual la impresión que le causó observar a san Ambrosio absorto en la lectura: “Cuando leía, hacíalo pasando la vista por encima de las páginas, penetrando su alma en el sentido sin decir palabra ni mover la lengua. Muchas veces (…) le vi leer calladamente (tacite), y nunca de otro modo” (Las confesiones, VI, III). La lectura silenciosa contribuyó, entre otras cosas, a una más intensa comunión de lector y texto. Y, además, a que se apaciguase el formidable guirigay en que se desarrollaba la actividad cotidiana de las grandes bibliotecas públicas. Pero leer en voz alta tiene también sus ventajas. Así lo proclama la asociación estadounidense Read Aloud, una organización sin ánimo de lucro que insiste en que leer diariamente 15 minutos a sus hijos marcará la diferencia cuando los niños se incorporen a la escuela. De hecho, afirman, la lectura en voz alta es lo más importante que los padres o tutores pueden hacer para ayudar a sus hijos a aprender: desarrolla, entre otros bienes morales y afectivos, las destrezas lingüísticas, la comprensión lectora, el gusto por la lectura y la habilidad narrativa. Sólo 15 minutos de lectura durante los primeros cinco años de la vida de un niño suponen más de 450 horas de inmersión en un mundo de placer e información que será definitivo para su desarrollo. Me pregunto cuántos padres españoles buscan tiempo para practicar con sus hijos esa saludable costumbre que tanto redundaría en evitar el rampante fracaso escolar. En todo caso, y según datos proporcionados por el ISBN, la producción de títulos “infantiles, juveniles y didácticos” (sea lo que sea lo que signifique el último adjetivo) es uno de los pocos subsectores de la edición que ha experimentado aumento en lo que va de año. Entre los últimos libros infantiles que he tenido el placer de ver y leer (en voz baja, sin embargo) destaco La historia de los bonobos con gafas, de Adela Turín y Nella Bosnia (Kalandraka), un divertido relato sobre los estereotipos de género, y Alba bla bla y yo (editorial Adriana Hidalgo), de Alex Cousseau y Anne Lisse Boutin, que cuenta una estupenda historia sobre los conflictos del lenguaje en los niños, con uno que ha perdido la boca (y no puede hablar, ni sonreír) y otra que no para de hablar. Y, además, en voz alta."



CREAR O HÁBITO DE LER NOS MÁIS PEQUENOS 

O día 30-10-2013 na páxina web BIBLOGTECARIOS publicaron un artigo sobre consellos para que as familias  fomenten o hábito da lectura  dos seus fillos e fillas .
BiblogTecarios xorde no ano 2010, por iniciativa de Julián Marquina, para dar resposta á intención de crear un portal dedicado a noticias e temas de actualidade no mundo da Información e a Documentación e baseado nun ámbito colaborador.
Actualmente, o equipo de BiblogTecarios está formado por estudantes e profesionais do sector, de España e América Latina, que comparten inquietudes e ofrecen as súas reflexións mediante blogs persoais a través dunha páxina web común. 

http://www.biblogtecarios.es/wp-content/uploads/2013/10/estimula-lectura5.jpg

Aquí tedes  o artigo, por  se pode ser de axuda:



"Hace algunos años la introducción a la lectura se dejaba en manos de las escuelas, menos mal que esto ha ido cambiando, gracias a muchos programas de animación a la lectura que han hecho que padres y madres se involucren más en este hábito desde una edad temprana. Es importante estimular desde bien pequeños a los niños en el hábito de la lectura ya que será muy importante para su desarrollo. No hace falta esperar a que los niños sepan leer o escribir hoy en día hay muchas formas de introducirlos en la lectura de una manera más fácil y las editoriales adaptan muchos libros para los más pequeños.
Durante los primeros años de vida un niño adquiere una gran información que le ayuda a desarrollarse y adaptarse a su entorno. Estas cortas edades son buenas porque están ávidos de recibir información para incorporar a su madurez personal, es el momento de aprender a andar, a correr, a hablar… y todo esto les sirve para mejorar sus habilidades.
Con la lectura de un libro le despertarás su curiosidad, ampliarás sus conocimientos y estimularás su imaginación. Aprenderán a identificar situaciones cercanas y familiares, comprender sentimientos propios de su crecimiento y maduración. En definitiva cuanto más se lea mejor desempeñarán en el futuro otras actividades como la lectura y escritura.
Estas son algunas pautas que pueden ayudarte a la hora de promover el hábito de la lectura:
  • Fomenta el contacto con el libro desde el principio que lo vean como algo natural, no una obligación, no hace falta esperar a que lo mande la escuela.
  • Crear un ambiente propicio para la lectura
  • Disponer de un rinconcito donde localicen y guarden sus libros.
  • Leer al menos 15 minutos todos los días.
  • Estimula sus sentidos, a los niños les encanta descubrir cosas nuevas, tocar, sentir, oler… y todo eso lo puede proporcionar un libro.
  • Léele en voz alta, contar un cuento es algo motivador para tu hijo/a.
  • Anímale a participar de la lectura, comentar el cuento, preguntarle que les ha parecido o como podría haber acabado
  • Regálale libros, que vean que un libro es un premio.
  • Predica con el ejemplo, a los niños les encanta imitar lo que ven.
  • Proponer algunos juegos a partir de la lectura, como dibujar, recortar imagenes…
  • Llévale a la biblioteca, un buen lugar donde pueden asesorar a todos los padres y profesores. Aquí el niño puede buscar sus libros favoritos, aprender donde colocarlos, devolverlos…, es un lugar fantástico para los niños puedan investigar.
En cada época a los niños les interesa unas determinadas cosas por ello hay que buscar libros aptos según la edad:
  • Hasta los 6 meses: libros blandos o de tela que pueda manejar sin riesgo, con grandes ilustraciones, colores vistosos y que puedes ir practicando con él las primeras palabras.
  • De 6 a 12 meses: en esta etapa puedes introducir los libros-juguete, fáciles de manejar y con imágenes realistas, con los que puedas repetir onomatopeyas o canciones.
  • De 1 a 2 años: empiezan a tomar importancia los textos, las imágenes deben de serle familiares y las acciones con las que se pueda identificar el niño.
  • De 2 a 3 años: los niños comienzan a disfrutar con las historias secuenciadas. Léeselas más de una vez y detente en los detalles de cada ilustración para dialogar con tu pequeño y motivarlo a que se exprese.
  • De 3 a 6 años: deben leer libros más extensos, con ilustraciones y con capítulos para leer en varios encuentros, elegir libros con patrones de rimas repetitivas que estimulen la participación de los niños, ofrecerles libros con temática variada, con nuevas palabras y diferentes lenguajes.

Otro gran recurso incentivador para la lectura son las TICs. Las nuevas tecnologías también han ayudado mucho a la animación lectora ya que los niños de ahora son nativos digitales y aprenden mucho más rápido a utilizarlas y son un buen ejemplo de aprender jugando.
Por todo esto, es  la involucración de los adultos en el aprendizaje de la lectura en los niños, en primer lugar en la familia y en segundo lugar en la escuela. Aprenderán a leer poco a poco como aprendieron a hablar con confianza y afabilidad, estrechando más aún los lazos afectivos con el niño.

En conclusión, la lectura tienen que vivirla como un juego más. Esta estimulación temprana en los niños y niñas será importante para su desarrollo y madurez. Con estas pautas que os he dejado puedes inculcar a los más pequeños el hábito a la lectura desde casa, escuela y/o biblioteca; porque leer un cuento es lo más provechoso que le puedes conceder a tu hijo/a."


Seguindo na mesma liña que no artigo anterior neste video podedes escoitar  máis consellos moi sinxelos que poden axudar .







Ocnos

Revista de Estudos sobre Lectura da Universidade de Castilla-La Mancha
                    Centro de Estudos de Promoción da Lectura e Literatura Infantil (CEPLI)


OCNOS ,Revista de Estudios sobre Lectura é unha revista semestral, de carácter científico, que ten como obxectivo básico dar a coñecer investigacións e estudos sobre lectura e escritura dende diversos enfoques (sociais, literarios, psicolóxicos, antropolóxicos e históricos), así como sobre os procesos educativos, a promoción da lectura e os hábitos lectores. Ocnos diríxese especialmente a profesores, psicólogos, sociólogos, educadores sociais, filólogos, bibliotecarios . Nesta páxina  web podedes atopar os 9 números publicados ata o momento con artículos interesantes  sobre  a Literatura Infantil.



 PRIMEIRO NÚMERO DA  REVISTA CLIJ
A revista CLIJ  é un clásico dentro das revistas de  literatura infantil e xuvenil . Comenzou a publicarse en decembro de 1988 e o primeiro nº está descatalogado pero agora temos  a oportunidade de lela en internet. 



ORELLA PENDELLA  

ORELLA  PENDELLA  Unha web na  que  atoparedes unha  recopilación dos contos, recitados e cancións tradicionais de nenos e nenas en Galicia. Como explican na súa presentación "Na lingua galega hai infinidade de ditos, recitados, cancións, etc. que acompañaron desde hai séculos as brincadeiras dos/as nenos/as ou as relacións entre os membros maiores da familia e os máis pequenos.

Hoxe en día, debido ós cambios producidos nas formas de vida e nas actividades de lecer dos rapaces e rapazas, corremos o perigo de perder esta riqueza definitivamente. Sen rexeitar radicalmente as novas formas de diversión e coñecemento que nos ofrecen as últimas tecnoloxías, consideramos que é posible e, mesmo, moi positivo para as relacións humanas recuperar, coñecer e practicar os xogos verbais dos nosos avós". 



 CANAL  LECTOR


CANAL LECTOR é unha páxina web moi interesante de recomendación de libros infantís e xuvenís editados en español nos diversos países que comparten a lingua. Os libros son seleccionados por equipos de especialistas en literatura infantil e xuvenil entre as novidades que publica a industria editorial, co obxectivo de ofrecer unha información básica sobre cada un dos títulos considerados axeitados para cada idade.
É un recurso para os profesionais que traballan cada día tratando de fomentar a lectura dos máis novos: docentes, bibliotecarios, mestres, promotores de lectura, bibliotecarios escolares, libreiros ou calquera outra persoa que desempeña un labor de fomento da lectura.
Así mesmo é a ferramenta máis rica e solvente deseñada para os pais e nais, avós e avoas que buscan encontrar o libro máis axeitado para cada neno ou novo. 
Unha  parte interesante  dentro da páxina  é  LOS FUNDAMENTALES, unha antoloxía de textos para nenas e nenos que van dos 7 aos 18 anos. Son lecturas de autores imprescindibles, no campo da Literatura Infantil e Xuvenil  como Alberti, Elena Walsh, Janosch...
En cada texto pódense encontrar os seguintes apartados: El autor, El texto seleccionado, La palabra mágica, Cuéntame, Nuestro Observatorio e Bibliografía da autora ou do autor.

Publicar un comentario

0 Comentarios